niedziela, 28 listopada 2010

przepraszam : (





[zdjęcia: wspomnienia z balu gimnazjalnego]
Bardzo Was wszystkich przepraszam za tą ciszę z mojej strony. Nie wiem czemu się nie odzywałam, bo było o czym, był czas. No ale już wracam i zabieram się do pisania. Od dziś mam 16 lat. Czy ja coś osiągnęłam przez całe swoje życie? Zawsze byłam dobrą uczennicą, córką też byłam dobrą, mimo że ostatnio sprawiam trochę problemów. Przez większość życia byłam przykładem do pokazywania małym dzieciom jak mają wyglądać i zachowywać się w przyszłości, ale czy coś osiągnęłam? Na pewno pełnię szczęścia. Mam wspaniałego chłopaka, wspaniałą rodzinę, przyjaciół i znajomych. Niczego mi nie brakuje. Jestem zdrowa, ambitna, jestem w jednej z lepszych szkół średnich w Gdańsku. Mogę powiedzieć o sobie, że jestem szczęśliwa. Czy przez 16 lat spełniły się jakieś moje marzenia? Wiele. Jestem kochana, byłam w Anglii, mam aparat, jestem w szkole o której marzyłam. Co się we mnie zmieniło od zeszłego roku? Na pewno spojrzenie na siebie i świat mnie otaczający. Dzięki temu, że mam mojego D., zaczęłam doceniać nawet drobne szczegóły. Dzięki niemu osiągnęłam tą pełnię szczęścia. Zaczęłam w siebie wierzyć, mam o wiele mniej kompleksów. Gdybyście przeczytali mój wpis z zeszłego roku z tego dnia zobaczylibyście ogromny kontrast między tym co pisałam wtedy, a piszę teraz. Zmieniłam się. To fakt. I za tą zmianą też stoi D, stoi za nią Ola, która wierzy we mnie bardziej niż ja sama i stoi za nią też Biesia, która mimo że jest lapsem i sądzi o mnie to samo to gdy zaczynam mówić jaka jestem beznadziejna podbudowuje mnie swoim `dobrze?!` i `pojebana jesteś` itp itd. Chciałabym też bardzo, ale to bardzo podziękować Amandzi, która kocha mnie i zawsze mówiła mi jaka jestem wspaniała. Tym osobą zawdzięczam to, że w końcu w siebie uwierzyłam, że poczułam tą siłę, która we mnie siedzi. Wierzę, że wszystkie moje marzenia się spełnią, a szczególnie to, które pomyślę gdy będę zdmuchiwać świeczki.

środa, 17 listopada 2010

kolejny męczący tydzień.





Niby sprawdzianów brak, niby nie trzeba się jakoś specjalnie uczyć, a ja opadam z sił. To liceum mnie wykończy. Przy okazji zbankrutuję. NIGDY NIE WYDAWAŁAM TYLE NA JEDZENIE! Mimo tego ogólnie panującego zmęczenia i przybicia pogodą (jak ja kocham gdy cały dzień jest szaro, buro i pada...) cieszę się, że już nie jestem w gimnazjum. Moja teraźniejsza szkoła wydaje mi się o wiele bardziej atrakcyjna, mało kto tu żyje cudzym życiem. Czego niestety nie mogłam powiedzieć o ludziach w mojej byłej szkole. Wiadomo, że to jest inaczej, kiedy wszyscy są z jednej dzielnicy, wszyscy wszystkich znają. Jednak nie potrafię być aż tak wyrozumiała, mimo że sama uwielbiam od czasu do czasu poplotkować, dla wtrącania się w nieswoje sprawy. Tak jak jest teraz bardzo mi się podoba. Ostatnio oglądałam Gęsią skórkę (znów mnie na wspomnienia wzięło) i czasami myślę, że chciałabym mieć takiego pilota jak w pierwszym odcinku tego serialu mojego dzieciństwa. Pilot ten zatrzymywał wszystko i wszystkich naokoło Ciebie. Przydałby się. Na parę dodatkowych godzin snu, oglądania disney channel czy wtulania się w mojego wspaniałego chłopaka.

środa, 10 listopada 2010

staję się dziwolągiem, ale to nie szkodzi.



Staję się dziwolągiem i zaczynam siebie akceptować. I teraz czekam na wszechobecne ŁAŁ! Zawsze byłam zakompleksiona, ZAWSZE, ale ostatnio zauważyłam, że patrząc w lustro już nie mówię sobie `fuuuj brzydal!`. Nic mi we mnie nie przeszkadza, no dobra może trochę, ale to nie jest tak jak kiedyś. To chyba duża zasługa mojego kochanego ;*. Świadomość, że on mnie kocha taką jaką jestem. Pomaga i to bardzo. A dlaczego sądzę, że staję się dziwolągiem? Odcinam się od ludzi. Strasznie mnie denerwują, szczególnie Ci z którymi spędzam połowę dnia = klasa. Nie mówię, że wszyscy. Jest parę osób w 1B, które tylko się odezwą, a już mam ochotę je zatłuc. Nie chcę nikogo urazić, a jeśli nawet to trudno. Ale o szkole już koniec. MAMY WOLNE! MAMY CZTERY DNI WOLNEGO! Lenistwo, lenistwo, lenistwo! Mam nadzieję, że w doborowym towarzystwie. Szkoła wysysa ze mnie całą energię do życia. Wracam do domu i nie mam na nic siły. Spać spać spać i tylko tyle w mojej głowie. Nie mam siły i chęci do nauki. I odbija to się jak się odbija, ale miał już być koniec... Tylko się jeszcze pochwalę. 4+ ZE SPRAWDZIANU Z MATMY !!!!!!!!!

sobota, 6 listopada 2010

zdycham, umieram.








Opadam z sił. Szkoła mnie wykańcza. Biologia szczególnie. Samorząd też wymaga od mnie wiele czasu, a nie samą szkołą człowiek żyje. Zaczynam powoli wariować. Mam za dużo na głowie. I ta głowa już zaczyna pękać. Oprócz szkoły dochodzą inne zmartwienia i pierdoły, którymi nie powinnam się przejmować, a to robię. Potrzebuję paru dni świętego spokoju. Słodkiego lenistwa, najlepiej w towarzystwie Dawida. Weekend to zdecydowanie za mało. Nawet ten czterodniowy, który czeka mnie w przyszłym tygodniu. Ten tydzień był tak trochę wyjęty z dupy. Poniedziałek wolne, wtorek zakręcony, byłam na dwóch lekcjach, bo samorząd, bo halloween, środa wolne. W czwartek i piątek naprawdę nie myślałam. Naprawdę nie byłam w stanie nauczyć się czegokolwiek. Może chcę się tylko usprawiedliwić... Siebie i swoje lenistwo. No i pałę z biologii... Nieważne. Zdać, chyba zdam, a kto by się w humanie biologią przejmował. Czasami myślę, że sama siebie skazałam na brak przyszłości. Sama sobie niszczę marzenia wnioskami, że studiowanie dziennikarstwa nie ma sensu. Nie wiem co ja będę robić po tym humanie. Nie wiem, nie mam pojęcia, ale na nic innego się nie nadaję. W sumie tu też zbytnio nie wiem co robię. Zaczynam sobie uświadamiać, że nie wiem czego chcę od życia...